ISINUKONG BUHAY
By krisha412
August 03, 2014
CASTS:
Adela:
Maricris Anilao
Amie: Nory Pascual
Ana: Kathleen Faith Tampos
Jackie
Amanda: Mary Ann Anilao
Alfred: Ronald Picar
Gayle: Nicole Pascual
Benjamin
Pascual
Malchus
Jjavhan Rosales
Special
Participation: Sam Biado
NARRATOR:
Lahat ng tao kristiyano man o hindi ay nakakaranas ng
problema at ang lahat ng mga ito ay dumarating ng may dahilan. Sa mga ganitong
sotwasyon isang higit na pagpapala kung ika ay kristiyano at isinuko mo ang
iyong buhay sa Panginoon dahil Siya ang nagbibigay saiyo ng pag-asa at
nagpapa-alaala na hindi tayo bibigyan ng pagsubok na hindi natin kaya. Ngunit
minsan dumarating din ang kahinaan na nagdudulot ng kawalan ng pag-asa at
pananampalataya. Kaya’t tunghayan po natin ang dulang pinamagatang “ISINUKONG BUHAY.”
SCENE 1: (Background: bagyo at agos ng tubig)
Props: folding bed and one chair in the center stage
Music: Remember
ADELA: (sisigaw) Rodrigo!!!
AMIE: Adela mabuti gising ka na… andito ka sa center…
kumusta pakiramdam mo?
ADELA: Amie nasan sila?... si Rodrigo… si Ana at ang mga
apo ko nasan sila?
AMIE: Hindi ko pa alam… wala pa akong balita…
ADELA: Kailangan ko silang hanapin
AMIE: Delikado pa ang paligid at kailangan mo pang
ipahinga ang mga paa mo..
ADELA: Amie Hindi mo naiintindihan eh…titingnan ko sila…
(aambang tatayo pero mabubuwal) Ahhh ang sakit!!!
AMIE: (aalalayan si Adela)…Sinabi ko na nga saiyo eh…
Hindi pa kaya ng paa mo…
ADELA: Amie… alam ko naiintindihan moa ng nararamdaman ko.
Hindi rin ako mapakali dito…
AMIE: Ayaw ko sanang mag-isip ka masyado pero kailangan
kong sabihin saiyo na (pause)…
ADELA: Ano yon?
AMIE: Nakita ko si pareng Rodrigo at ang mga apo…
ADELA: Oh, saan sila?
AMIE: Adela… (pause)
ADELA: Bakit ganyan naman ang hitsura mo… Nasa ospital ba
sila?
(Biglang darating ang tatay)
AMIE: Adela… (iiyak) wala sila sa ospital (pause)… Nilagay
sila sa liwasang bayan…
ADELA: Di ba nasa evacuation center sila, bakit sila
andoon?
AMIE: (umiiyak) Adela… wala na sila, patay na si pareng
Rodrigo at ang mga apo mo… sa sobrang daming namatay, doon sila pansamantalang
inilagay… SI Ana naman hindi pa nakikita kung nasaan
ADELA: Hindi ko maintindihan… Nasa evacuation center sila
eh… bakit? Anong nangyari?
AMIE: Hindi inaasahan ang pangyayari, nagkaroon ng malaking
agos ng tubig mula sa bundok at naabot ang evacuation center at nasama sila sa
hindi nakaligtas…
ADELA: Hindi … (garalgal na boses at emotional gestures) …
Bakit ganon akala ko nasa ligtas silang lugar… Paano si Lorna? Hindi kakayanin
ng anak koi to… (iiyak)… Inisip ko lang … Amie may pagkukulang ba ako sa Diyos?
Sumusunod naman ako sa Panginoon di ba? … Sa katunayan nga hindi ako nawawala
sa gawain at ginagampanan ko naman ng maayos ang ministry ko (pahina ang boses)
… Hindi koi to maintindihan… Bakit? Bakittttt? (pasigaw)
ANA: Ma!
ADELA: Ana… anak… buhay ka… oo nga buhay ka…salamat sa
Diyos
ANA: Ma … (iiyak)
ADELA: Anong nangyari anak?
ANA: Ma… may biglang rumaragasang tubig sa amin… mabuti
na lang po at gising ako… kaya lang sila papa, Jenny at Jerry tulog po
sila…tumakbo po ako para sabihin sa kanila kaya lang hindi ko na po naabutan… ang bilis ng pangyayari… naanod
sila papa, Jenny at Jerry (iiyak)… Iniisip ko katapusan ko na, marami na akong
nainom na tubig… (iiyak)… mabuti na lang at nasabit ako sa puno kaya nakaligtas
ako…
ADELA: May purpose saiyo ang Diyos anak!
ANA: Ma… (iiyak) akala ko wala na akong pagkakataon na
manghingi ng sorry sainyo…Ma… patawarin mo ako ha… sa katigasan ng ulo ko... Alam
ko nagbibigay din ako ng sakit ng ulo sainyo… bigla kong naalala yong mga
panahon na pinipilit ninyo akong makasama sa ministry pero ayaw ko dahil
mawawalan ako ng oras sa barkada ko… Pero ngayon narealized ko maigsi pala ang
buhay… Maganda nga bata pa ako naglilingkod na ako sa Diyos…
ADELA: Salamat pa rin sa Diyos anak!
(LIGHTS OFF)
SCENE 2: (office background)
Props: office table and 2 chairs
Music: My Memory
LORNA: Bakit ka narito?
ALFRED: May business meeting kami sa isang department dito sa company
ninyo…Napadaan lang ako…
LORNA: Ah.. okay
ALFRED: Hindi ka uuwi sa probinsiya?...
LORNA: Hindi ko lang alam… baka next month (malamig ang pakikitungo kay
Alfred)
ALFRED: Sige pala… (aalis at mag-aalangang kausapin si Lorna
pero babaling)… LORNA!...
LORNA: Bakit?
ALFRED: Ahh… Patawarin mo ako ha!
LORNA: Para saan?
ALFRED: ahh …Alam mo na yon
LORNA: Alam mo natutunan ko sa nagyari sa atin… ang mga
babae dapat hindi muna sila nagmag-expect na mahal sila ng isang tao hanggat
hindi ito sinasabi kahit pa may mga senyales ito… Kahit na lagi kang tinitext,
nagbibigay ng regalo, sweet saiyo at lagi kayong magkakwentuhan… Ang mga lalaki
naman dapat hindi sila nagti-take advantage lalo na kung alam nila na mahal
sila… Dahil hindi lang nila alam na mas may nasasaktan…
ALFRED: Patawarin mo ako Lorna…
LORNA: Okay na rin yon… Tapos na yon… may kanya-kanya na tayong buhay ngayon
(biglang may emergency call si Lorna)
SECRETARY: Ma’am may emergency call kayo galing sa probinsiya…
LORNA: Maiwan na kita… (tatango si Lafred)
(LIGHTS
OFF)
SCENE 3: (house background)
Props: 2 chairs at the middle
Music: The day we’ll meet again (piano
background)
GAYLE: Ate aalis muna ako…
AMANDA: Teka… teka… kararating lang naming ahh tapos aalis
ka… saan ka pupunta? At bakit ganyan ang ayos mo?
GAYLE: May aatenan akong party…
AMANDA: Nagkulang ba ng tela yang damit mo?
GAYLE: Si ate ohh… party kaya yon…pangit naman mahabang
palda ang suot-suot ko…
AMANDA: Teka nga… halika nga dito… upo ka sandali…
GAYLE:Mali-late na ako ate…
AMANDA: Halika dito… sandali lang (uupo sila)… Biglang may napansin akong
pagbabago saiyo… tingnan mo yan… ang laki ng hikaw mo… Nawala lang kami, andami
ng nagbago… tanong ko lang, nagsisimba ka pa ba?
GAYLE: Medyo nabusy dahil graduating na ako…
AMANDA: Busy ahh… pero may time sa party…
GAYLE: Ate naman…
AMANDA: Bakit nga… bakit di ka na nakapagsisimba?
GAYLE: Wala lang… tinamad na ako noong wala na kayo…Wala na
rin kasi yong mga kaibigan ko doon eh…
AMANDA: Wala lang mga kaibigan mo hindi ka na nagsimba…
GAYLE: Bakit kayo ate… nakapagsisimba pa rin ba kayo sa Manila?
AMANDA: Oy, oy… huwag mo ibaling sa akin ang tanong… ikaw ang tinatanong
ko…Teka di ba kaibigan mo si Ana? Bakit wala na ba si Ana sa church?
GAYLE: Siya na lang nag-iisa kong kaibigan na nandoon kaya lang bigla siyang
nagbago…
AMANDA: Anong pagababago?
GAYLE: Basta ate… mahabang usapan… alis na ako…
AMANDA: Sige..pagdating mo usap tayo ha… Teka baka naman may boyfriend ka ng
unbeliever ha…
GAYLE: Wala no… wala akong boyfriend… (darating si Alfred)
ALFRED: Andito na ako!
GAYLE: Andito na si kuya ate… alis na ako baka sermonan pa ako (masasalubong
si Gayle sa paglabas)
ALFRED: Anong meron saiyo?...
GAYLE: Alis ako kuya…may pupuntahan ako…
ALFRED: Saan pupunta yon? Bakit ganoon ang ayos?
AMANDA: Party daw…
ALFRED: Nasaan ag anak natin?
AMANDA: Nakatulog nang maaga dahil sa pagod siguro sa biyahe natin…kumusta
pala meeting mo sa Manila?
ALFRED: Yon pinasa ko proposal ko sa kanila..sana ma-approve..
AMANDA: Sa tingin mo kalooban ng Diyos itong mga desisyon natin?
ALFRED: Di ba ito rin naman ang gusto mo para makaranas ka ng marangyang
buhay… Di ba pinag-usapan na din natin ito?
AMANDA: Oo nga… kaya lang… (hindi itutuloy ang sasabihin) … sige matulog na
nga tayo (aalis sila sa stage at papasok sina Gayle at A)
GAYLE: Oh, Ana ..bakit nandito ka?... inaabangan mo ba ako?
ANA:
Oo nga eh…
GAYLE: Sama ka sa akin? Dating gawi…
ANA:
Gayle… hindi… gusto lang kitang paalalahanan… sana bumalik na tayo sa dati…yong
malapit sa Panginoon…
GAYLE: Eto ka na naman eh…
ANA:
Noong kamuntik na akong mamatay… naisip ko na maigsi talaga ang buhay…at
binigyan pa ako ng Diyos ng chance… di ba mas maganda na habang bata pa tayo at
may oras pa tayo ay maging kagamit-gamit na tayo sa Diyos?…Pinaalalahanan kita
dahil kaibigan kita at mahal kita…
GAYLE: Salamat…pero sa sitwasyon ko ngayon… mahirap umalis… darating sin tayo
diyan… sige alis na ako (tatalikod)
ANA:
Gayle! (medyo pasigaw at si Gayle ay
hihinto sa paglakad)… Sana pagdating ng oras na yon… hindi pa huli ang lahat…
(LIGHTS OFF)
SCENE 4: (house background)
Props: table with food, plate and spoon
Music: Melancholy sad piano
(Si Lorna nakatulala)
ANA: Ate Lorna kumain ka na… (hindi iimik si Lorna at ang
nana yang lalapit)
ADELA: Anak… kumain ka na… manghihina ka niyan…Ana dalhin
mo rito ang paboritong pagkain ng ate mo (ilalapag ni Ana ang plato)
ANA: Ate… ito na ang paborito mong ulam…
LORNA: (Ibabagsak ang mga gamit) Lumayo kayo sa akin… Ikaw!
… bakit ka nandirito? Bakit ikaw naligtas? Bakit ang mga anak ko hindi?
(Magugulat si Ana at iiyak)
ANA: Ate… wala akong kasalanan…
LORNA: (lalapit kay Ana at hahawakan ang balikat)… Anong
wala!!! Meron!!!
ANA: Ate… (iiyak lang)
ADELA: (lalapit si Adela at pipigilan si Lorna) Ano ka ba
LORNA!!! Anak huwag ka naming ganyan… huwag mo namang isisi sa iba ang mga
nangyari… May rason ang lahat ng bagay… Anak lakasan mo naman ang loob mo…
LORNA: Lakasan ang loob ko? Paano? Sabihin nyo nga kung
paano?... Ma… nawalan ako ng mga anak!
ADELA: Nawalan din ako ng asawa… ang papa mo…
LORNA: Ma… si Jerry at Jenny ang nawala…isipin ninyo
dalawang anak kong pinakamamahal ang namatay…dalawang anak ko…wala ng natira sa
akin (hahagulgol na iyak)
ADELA: Anak, mahal ko rin ang mga apo ko…
LORNA: Hindi ninyo naiintindihan…sila ang rason bakit ako
nagsisikap ng ganito… Wala na akong dahilan para mabuhay…
ADELA: Anak… may dahilan pa…andiyan ang Diyos…Anak… hindi
kaya… panahon na para isuko mo ang buhay mo sa Panginoon anak…tanggapin mo SIya
sa buhay mo…
LORNA: Sige nga Ma… sabihin ninyo sa akin. Paano ko isusuko
ang buhay ko sa Diyos na hinayaan Niya akong magdusa ng ganito?
ADELA: Huwag mong sisihin ang Diyos anak!
LORNA: Sino ang sisisihin ko? Kayo?... Sabagay nagtataka
nga ako, magaling kayong lumangoy at kasama kayo sa rescuer, naligtas ninyo ang
iba pero bakit hindi ninyo man lang nailigtas kahit isa man sa kanila… maging
si Papa? (iiyak)
ADELA: Hindi mo lang
alam kung ano ang paghihirap ko…
LORNA: Ma pasensiya na ha hindi ko kasi matanggap na ang
isang rescuer na kagaya ninyo, wala man lang nailigtas kahit isa sa pamilya
niya… Tama kayo Ma… naghirap kayo- naghirap kayong iligtas ang iba… Bakit
ganon? Hindi ko maintindihan…
ADELA: Anak… (biglang aalis si Lorna)
(LIGHTS OFF)
SCENE 5: (labas ng bahay – nakaabang si Amanda sa durungawan
at may hinihintay)
Props: no chair
Music: Remember
AMANDA: (hihilahin si Gayle) Halika nga dito… mag-usap tayo…
Sino yong nakita kong kayakap mo sa sulok ha?
GAYLE: (magugulat)… ate nasasaktan ako…
AMANDA: Tinatanong kita! Sino yon?
GAYLE: Wala yon ate…. (iiyak)
AMANDA: Sino yon?
(pasigaw) boyfriend mo ba yon? (hindi iimik si Gayle)… Magslaita ka!!!
GAYLE: (umiiyak) … Si Richard yon ate… (pause)… tama ka ate
boyfriend ko…
AMANDA: Sinungaling ka!... sinabi mong wala kang boyfriend …
(iiyak) … alam mo naming naghihirap ang mga magulang natin sa ibang bansa…
kahit na matanda na sila nagtatrabaho pa rin para lang may pantustos saiyo at
sa pamilya natin sa Bisaya… tapos ito pa igaganti mo… pag-aaral ng mabuti at
magandang disposisyon sa buhay ang gusto lang kapalit ng magulang natin…tapos
ito pa ginagawa mo… kawawa ang mga magulang natin…(iiyak)
GAYLE: Ate sorry… ate… sorry po…
AMANDA: Di ba nag-usap
na tayo… pinag-usapan natin ito noon… nakalimutan mo na baa ng pangarap
natin nila Papa at Mama…
GAYLE: Hindi ate… hindi ko nakakalimutan…
AMANDA: Eh anong ginagawa mo ngayon…
GAYLE: Aywan ko… bigla kasi akong nalungkot nang umalis
kayo… Kayo kasama ko palagi sa lahat ng bagay, lalo na sa ministry… ganon pala
yon, nalungkot talaga ako at parang wala akong ganang gawin yong ginagawa natin
dati… tapos ang tagal kayong nawala… ang kasama ko lagi dito si manang… parang
feeling ko malaya akong gawin ang lahat ng bagay… walang pumapansin sa akin sa
mga ginagawa ko… Hindi na rin ako nakakapakinig ng mga mensahe hindi kagaya
dati… ate sana bumalik yong dati nating ginagawa…
AMANDA: Gayle… Alam ko may pagkukulang kami sa Diyos… sana
huwag mong ibase sa iba ang paglilingkod mo dahil hindi palaging andiyan kami
sa tabi mo… Sa Dios ka tumingin at umasa… Okay ba yon? (Tatango lang si Gayle
at yayakapin siya ng ate)
(LIGHTS OFF)
SCENE 6: (church ground)
Props: three chairs
Music: Violet- winter sonata
SAM: Andiyan na si kuya Benjie!... (lalapit kay Benjie)…
Laro tayo kuya Benjie?
BENJIE: Mamaya na lang ha?... (tatango si Sam)
MALCHUS: Wala ka na naman noong linggo ahh?... Mabuti pa
saiyo si Sam nakaka-aatend.
JACKIE: Oo nga…Ilang beses ka na rin na hindi sumama sa KFJ
choir.
MALCHUS: Mabuti pa sayo si Sam nakakapag-choir..
BENJIE: Dito naman kasi nakatira yan sa church…
JACKIE: Kahit na… nagigising naman kaya siya ng maaga… DI ba
Sam? (tatango si Sam) High five nga tayo Sam!
BENJIE: May pinuntahan kasi kami nila Mama eh…
MALCHUS: Bakit hindi mo sinabi na may choir tayo ng 4th
Sunday?
BENJIE: Sinabi ko kaya…
JACKIE: Ows…bakit tuwing Sabado o Linggo ang biyahe
ninyo?... baka gusto mo lang kasing gumala din…
BENJIE: Hindi kaya… kahit sabihin kong may choir, eh ano
magagawa ko bata lang ako… sunod-sunuran sa magulang…
JACKIE: Bahala ka nga… (kakalabitinsi Benjie at ituturo si
Malchus na nakatulala at nag-iisip)
BENJIE: Hoy!...anong iniisip mo?
MALCHUS: Naalala ko lang sila Jerry at Jenny… Hindi kaya
multihin nila tayo dahil minsan inaaway natin sila?
JACKIE: Sabi ni teacher Brenda hindi na raw bumabalik ang kaluluwa.. kaya
hindi yon…
MALCHUS: Sabi naman ni teacher Sally… nagshare daw siya ng kaligtasan kila
Jerry at Jenny… tinanggap daw nila si Jesus sa puso nila… Naisip ko din… Ako
kaya tinanggap ko na ba si Jesus sa puso ko… pUpunta ba ako sa langit o sa
impiyerno?
JACKIE: Kaya yan si Benjie pag hindi
nagsisimba, pupunta yan sa impiyerno…
MALCHUS: Hindi kaya ganon… sabi ni teacher pupunta raw sa impiyerno pag hindi
naniniwala sa Diyos at hindi tinanggap si Jesus sa puso…
JACKIE: Ang tanong tinanggap mob a si Jesus, Benjie? (hindi iimik si Benjie)
MALCHUS: Halika na nga… bigla akong napagod sa kakaisip… punta tayo sa tindahan
at bili ng meryenda.
JACKIE: Kain ka na naman… tataba ka masyado niyan…
MALCHUS: Inggit ka lang dahil payatot ka… ibibigay ko taba ko saiyo…
JACKIE: Wag na… baka maging baboy ako kagaya mo… (tatawa at tatakbo, hahabulin
siya ni Malchus)
MALCHUS: Hindi kita ililibre…
JACKIE: joke lang pala! (maiiwan si Benjie sandali sa stage at aalis din sa
stage)
(LIGHTS OFF)
SCENE 7: (house background)
Props: table with food and two chairs
Music: Remember
(Si Lorna ay nakatulala sa
hapag kainan… sina Ana at Adela nag-uusap sa kabilang stage)
ANA: Mama… iba na ang kinikilos ni ate…
ADELA: Anak, pagpasyensahan mo na ang ate mo ha…
ANA: Alam kop o yon… kaya lang naaawa ako kay ate..
ADELA: Isama mo siya lagi sa panalangin…
ANA: Opo…
ADELA: Lalapitan ko muna ang ate mo… (lalapit kay Lorna)…
Lorna … anak
LORNA: (magugulat at biglang tatayo)… Oh Ma… andiyan pala
kayo… sabay na kayo… nagluto ako ng masarap na ulam…
ADELA: Bakit andaming pagkain?
LORNA: Siyempre para kila Jerry at Jenny…
ADELA: Anak…
LORNA: Maupo na kayo Ma…
ADELA: Anak…wala na sila Jerry at Jenny
LORNA: Mama andito sila… narinig ko nga mga boses nila… pinaghandaan ko nga
sila ng paborito nilang ulam eh…
ADELA: Lorna…Anak…alam ko masakit pero tanggapin mo na…
LORNA: Ma… andiyan lang sila sa kuwarto nagbibihis… Teka tawagin ko sila…
ADELA: (hihilahin si Lorna) Anak… patay na sila…
LORNA: Ma… hindi… bitiwan ninyo ako Ma…
ADELA: Anak… ano ka ba!
LORNA: Bitiwan nyo ako Ma… pupuntahan ko sila…
ADELA: Anak… patay na sila!!! (pasigaw)
LORNA: Ma… hindi… hindi puwede yon… buhay sila… Jerry!!! Jenny!!! Halika nga
kayo dito!
ADELA: Anak… (yayakapin ang anak)… anak wala na sila… patay na sila anak…
andito lang ako… hindi kita pababayaan…
LORNA: Mama… (hahagulgol) Mama!!! (matagal na iyak)… Hindi ko na ata kaya
para na akong mababaliw… kahit saan ako bumaling naaalala ko sila… Noong iniwan
ako ng asawa ko, nakayanan ko pa… pero ito…hindi ko na ata kaya…. Mahal ko ang
mga anak ko…Ma… bakit… bakit hindi mo sila nailigtas? Bakit ma? Bakit ma?
Bakitttt? (iyak)
ADELA: Anak… sorry… akala ko nasa ligtas silang lugar… dinala ko sila sa
evacuation center pero hindi ko alam na may tubig na raragasa sa kanila… Anak…
mahal na Mahal ko sila Jerry at Jenny … pero hindi ako ang may hawak ng buhay…
LORNA: Mama… nahihirapan na ako…namimiss ko ang mga anak ko… MGA ANAK!! Mahal
ko kayo!!!
(LIGHTS OFF)
SCENE 8: (house background)
Props: two chairs
Music: I Miss You instrumental
AMIE:
Kumusta na si Lorna?
ADELA: Hindi pa rin okay eh…Minsan nagtatanong ako sa sarili ko… Hindi naman
saying ang pagsuko natin ng buhay sa Diyos di ba?
AMIE:
Oo naman… bakit mo nasabi?
ADELA: Iniisip ko lang… mula nang makilala ko ang Diyos, lumawak ang kaalaman
ko sa Bibliya at sa buhay… pati na rin ata sa problema tumataas na rin ang
antas…pahirap na rin ata ng pahirap…Sa tagal ng panahon ng pagsuko ko ng buhay
sa Diyos… akala ko lahat ng hirap ng damdamin naranasan ko na… pro ito ang
hirap din (garalgal na boses)
AMIE:
Alam mo Adela walang pagsubok na binibigay ng Diyos na hindi natin kaya… kasama
natin Siya…
ADELA: Tama ka… sabi sa Bibliya… sa 1 Corinto 10:13 di ba? (tatango si Amie)…
walang pagsubok na binibigay ng Diyos na hindi natin kaya… pero sa totoo lang…
aaminin ko saiyo… nahihirapan talaga ako…Na mi-miss ko ang asawa ko…masarap di
ba amglingkod na kasama mo ang mahal mo sa buhay?... Sabay kayong magsimba…manalangin at maglingkod pero
ngayon ang hirap…grabe talaga (naiiyak)…pakiramdam ko…ito na ang pinakamasakit
na problemang naramdaman ko… Sa ganitong problema, masusubok talaga kung magsusuko
ka pa ng buhay… kung wala ka ng kasama o wala na ang pinakamamahal mong tao…
AMIE:
Adela, alam ko masakit yang nararamdaman mo… pero may nakalimutan
ka…Nakalimutan mo yong panghuling pangungusap sa verse na ito…ang sabi…
“pagdating ng pagsubok, bibigyan kayo ng lakas ng Dios para mapagtagumpayan
ito…
ADELA: Oo nga… tama ka… Pero di ko pa rin maiwasan ang malungkot at magtanong
kung anong rason ang lahat
ng bagay na ito… mabuti ka pa maayos ang
buhay mo…
AMIE:
Akala mo lang yon… Alam mo kahit hindi mo nakikita sa ngayon ang tunay na
dahilan ng lahat ng bagay… alam ng Diyos ang tama para sa atin…Magpasalamat ka
pa rin sa Diyos dahil… kahit nawalan ka ng minamahal sa buhay… alam mon a
makakapiling sila ng Panginoon sa langit… (iiyak)… pero ako hindi…noong
naaksidente ang mga magulang ko, akala ko may pagkakataon at panahon pa…pero
hanggang sa huling sandali… hindi nila natanggap sa kanilang puso ang
kaligtasan ng Diyos…Sa ating mga kristiyano masakit ang ganong sitwasyon lalo
alam natin na may impiyernong patutunguhan ang tao at ang layunin natin na
ibahagi ang kaligtasan… Naisip ko lang … Hindi ba pagpapala na hindi nakasama
si Lorna sa trahedya dahil hindi pa siya nakakakilala sa Diyos… Kaya maganda
siya ang pagtuunan mo ng pansin ngayon…. (tatango si Adela)
(LIGHTS OFF)
SCENE 9: (house background)
Props: two chairs
Music: From the beginning until now
instrumental
AMANDA: Anak… hindi puwedeng maiwan ka dito… hindi ako mapapakali kung si
Manang lang ang mag-aasikaso saiyo… one week kasi tayo sa Baguio…
BENJIE: Nalulungkot po kasi ako…
AMANDA: Bakit naman?
BENJIE: Wala po… (babaling at kukunin
ang tablet)
AMANDA: (hahawakan ang tablet)… Anak… bakit nga?
BENJIE: Nami-miss ko po kasi yong dati
AMANDA: Anong dati?
BENJIE: Dati po hindi tayo nawawala sa
church, sa prayer meeting, worship service at Gospel Hour; andoon tayo palagi…
Ngayon bihira na tayo magsimba at minsan naman worship service na lang… Alam mo
Ma (iiyak)… Naiinggit ako kila Jackie at Jjavhan kasi lagi sila kasama sa
activity…
AMANDA: Anak… ako din naman nahihirapan… pero ganon talaga…
BENJIE: Bakit po ganoon… Hindi nap o
pastor si Daddy? Dati nakikita ko sa program PASTOR ALFRED RIVERA pero ngayon
hindi na nakalagay…
AMANDA: (maiiyak) May pinili ang daddy mo na akala niya mas makakabuti sa
atin… pero pag pray natin si Daddy ha…
BENJIE: Nalungkot din po ako dahil
namatay sila Jenny ay Jerry kahit bata pa sila… Paano pag ako namatay, pupunta
ba ako sa langit mommy? Okay lang din ba
na hindi tayo magsimba?
AMANDA: (iiyak at yayakapin ang anak… hahawakan ang balikat bago magsalita
ulit)… andami ko na palang nakakaligtaan…(biglang darating si Alfred)…
ALFRED: Amanda! Amanda!
AMANDA: Ipapaliwanag ko sayo mamaya sa kwarto…(sasalubingin nila si Alfred…
magmamano si Benjie at pupunta sa kwarto)
AMANDA: Anong meron at anlakas ng sigaw
mo?
ALFRED: Good news! Nasama ako sa
pagpipilian ng mapopromote at yong business proposal ko kay Mr. Lee approved
na… tuloy- tuloy na ang biyahe natin…
AMANDA: Eh.. di maganda pala…
ALFRED: Bakit parang malungkot ka?
Hindi k aba masaya?
AMANDA: Masaya naman kaya lang may mga
nagpa-alala sa akin ng ilang mga spiritual na bagay, may narealize ako sa mga
pangyayari dito sa bahay… ang anak mo pala nagtatanong hindi ka na raw ba
pastor?...
ALFRED: Anong sinagot mo?
AMANDA: Sinabi ko lang na may mas pinili
ka na akala mo mas kailangan… naisip ko lang… pag nagsuko ka ba ng buhay sa
Panginoon, puwede rin bang bawiin ito at sabihin na ito’y may hangganan? Di baa
ng Diyos hindi naman niya binabawi ang sakripisyo at kung ano ang ginawa niya
para sa atin…
ALFRED: Hindi ka na ba masaya? (garalgal na boses)
AMANDA: Masaya naman ako dahil kasama ko
kayo ng anak natin… pero mas masaya pala pag nasa ministry… alam ko tinawag ako
gn Panginoon para maging kabahagi sa gawain at ipahayag ang kaligtasan sa tao…
ALFRED: Ganon ba… kilala kita na mahilig sa mga bagong damit at maraming
pagkain… akala ko mas masaya ka dahil marami kang nahahain sa hapag at
naisusuot na mga damit…
AMANDA: (iiyak)… tama ka… mahilig ako sa
mga bagong mga damit at iba pa… Pero hindi iyon angsusi sa tunay na
kaligayahan… Sorry kung noon nagrereklamo ako sa ganong mga bagay… Pero na
realized ko (iiyak) hindi naman tayo pinagkulang ng Diyos noon di ba? (tatango
si Alfred)… Nagbago na baa ng panawagan mo sa Diyos?
ALFRED: Hindi nagbago… (magiyak-ngiyak) ako ang nagbago… Iniwan ko ang
ministry dahil pakiramdam ko wala akong kasama o partner sa Gawain… Pinagbigyan
ko ang kagustuhan mo at alam kung mali yon dapat pinag-isipan anting mabuti at
pinalangin… Pero mahirap naman sa ministeryo ng pagpapastor kung hindi ko
maiayos ang pamilya ko… Akala ko masaya ako, pero sa kaibuturan ng puso ko hind
kasayahan kundi kakulangan… Naisip ko lang ngayon puwede naman na ituloy ang
proposal natin, ikaw ang mag-asikaso at ako naman sa gawain… Payag ka?
AMANDA: Tama… oo payag ako.. yong offer sa work yon ang i-give up natin…
Magiging supportive na ako saiyo sa gawain…
ALFRED: Salamat sa Dios at binigyan Niya tayo ng liwanag sa ang ating
nilalakaran…
(LIGHTS OFF)
SCENE 10: (house background)
Props: four chairs in the middle stage
Music: Inside the Memories instrumental
AMANDA: Kumusta ang ate mo?
ANA:
Salamat ate Amanda at andito ka… si ate hindi pa rin okay… minsan nawawala sa
sarili… Sinisisi niya rin kami sa pagkawala ng mga anak niya…
AMANDA: Kakausapin ko ang ate mo… pipilitin kong mabahaginan siya ng Salita ng
Diyos…
ANA:
Sige nga po…
AMANDA: Hindi ko kayang mag-isa ito… manalangin tayo… (magpipray)…
“Panginoon, gabayan mo po
ako sa pakikipag-usap kay Lorna, tulungan mo po siyang buksan niya ang puso
niay sa pagpapatawad at isuko niya ang buhay niysa Sainyo… Sa pangalan ni
Hesus, Amen! (Tatapikin sa balikat si
Ana then lalapit kay Lorna… nasa kabilang stage)…. Lorna!
LORNA: Anong masamang hangin ang nagdala saiyo dito?
AMANDA: Nabalitaan ko ang nangyari…
LORNA: Masaya ka dahil ganito nangyari sa buhay ko
AMANDA: Wala naman akong ganong kaisipan… may pinagsamahan naman tayo di ba?
LORNA: Kaibigan… pero noon yon…
AMANDA: Humihingi ako ng tawad sa sakit ng damdamin na binigay naming saiyo ni
Alfred…
LORNA: Nakaraan na yon… huwag mo nang ungkatin…
AMANDA: Hindi ko alam na mahal na mahal mo pala siya…
LORNA: Sinabi ng huwag ng ungkatiin pa!!!
AMANDA: Hindi puwede, kailangan kong ungkatin para magpaliwanag at magsorry..
dahil yon ang dahilan bakit nasira ang pagiging magkaibigan natin…Alam mo gusto
kitang madala sa Panginoon at makasama sa Gawain kaya humingi ako ng tulong kay
Alfred na madala ka sa church…Hindi ko naman alam na siya yong binabanggit mo
sa akin na mahal na mahal mo at gustong mong makilala…
LORNA: Tapos na yon sa akin… may kanya-kanya na tayong buhay kaya tama na…
AMANDA: Kung tapos na yon bakit kahit minsan ayaw mong sumama sa mama mo para
magsimba kahit sa espesyal na okasyon…
LORNA: May religion kayo at ako din may sarili akong religion.. yon lang yon…
AMANDA: Hindi naman ito religion ang tinutukoy ko… hindi ako naniniwala sa
sagot mo…
LORNA: Bahala ka… eh di huwag…
AMANDA: Pakiusap Lorna… gusto kong magkaayos tayo… gusto kong malaman mo din
na may nananalangin sayo lalo na sa pinagdadaanan mo ngayon…
LORNA: Eh anuman sayo kung may problema ako…
AMANDA: Lorna naman kaibigan mo ako…
LORNA: Kung itinuturing mo akong kaibigan, bakit di ka nagsabi ng totoo?
AMANDA: Kagaya ng sinabi ko… hindi ko alam… SI Alfred matagal na kaming
magkakilala sa Bible School pa sa Manila. Pinagpipray naming ang bawat isa kung
kami talaga ang kalooban ng Diyos…
LORNA: Hindi mo kasi naiintindihan… Hindi mo kasi naranasan ang paasahin ng
isang tao… Sabagay matagal na yon kaya lang dahil sa ganong damdamin ko
nagbunga yon ng mga maling desisiyon… Nagpakasal ako sa maling lalaki… at
tuluyan ko nang nilayo ang sarili ko sa simbahan na noon na nakikita kong
masaya…
AMANDA: Dahil sa kagustuhan kong madala ka sa Panginoon, gumamit ako ng iba
para madala ka lang… Mas nanangan ako sa iba kesa sa Diyos….
LORNA: Sa ginawa mo… lalo mo akong inilayo sa simbahan…
AMANDA: Layunin ng bawat kristiyano ang magdala ng kaluluwa o ibahagi ang
kaligtasan ng Diyos… Kaya kung alam mo lang na sobrang sakit sa akin ako ang
naging dahilan ng hindi mo paglapit sa Diyos… at pagkasira din ng pagkakaibigan
natin… Sa tagal ng panahon… sa totoo lang name-miss ko ang yong
pakikipagkaibigan natin… Lorna… (iiyak)…. Sana mapatawad mo ako… (matagal na
hindi sasagot si Lorna at aalis na lang si Amanda)
(music
background…. Then fades)
LORNA: Amanda… Huwag ka umalis (pause)… (lilingon si Amanda)… salamat
dumating ka… Hindi ko alam ang nagyari sa akin pero bigla na lang gumaan ang
pakiramdam ko… siguro dahil nasabi ko na ang dapat kong sabihin… Matagal na din
naman yon…at gusto ko nang makawala sa ganong damdamin… Kailangan ko ng
kaibigan lalo na ngayon… sa totoo lang
namiss ko rin ang bonding natin (ngingiti si Amanda at lalapit si
Lorna)…
(LIGHTS OFF habang lumalapit
si Lorna at magbilang ng 5 -8 seconds at
LIGHTS ON ulit- at apagbukas ng ilaw nagpipray si Amanda at Lorna)
AMANDA: (sasabay si Lorna sa prayer)
Panginoon patawarin mo ako
sa aking mga kasalanan. Naniniwala ako na Ikaw ay Diyos at ang aking Tagapagligtas.
Panginoon tinatanggap kita sa aking puso bilang Panginoon ko at Tagapagligtas… Sa
pangalan ni Hesus, AMEN!... (tatayo sila at yayakapin ni Amanda si Lorna) … Salamat
sa Panginoon… (biglang darating sila Adela)
ADELA: Tamang-tama ang dating naming ni Pastor Alfred ahh… may dala kaming
pagkain… pagsasaluhan natin…(Magngi-ngitian ang bawat isa)
AMIE:
Reunion ba to… tamang –tama ang pagdalaw ko ahh.. kumusta ka na Lorna…
LORNA: (magmamano si Lorna kay Amie) Mabuti na po…
GAYLE: Hello everybody… andito ako…
AMIE:
Oh, humaba na ang palda mo ahh
GAYLE: Talaga to si ate Amie oh… huwag mo ng pansinin…
ANA: Take note… nagsuko na rin ng
buhay yan… nagcommit yan sa gawain… (tatawa sila ni Gayle at mag-aapir ang
bawat isa… si jjavhan naman sumisilip)
JJAVHAN: Benjie!!!... Jackie!!!...Mamaya na ulit tayo maglaro… labas kayo… may
pagkain pala dito… (lahat ay uupo at magkakainan sa lamesa)
(- The end- )
Performed: CBT's 31st Anniversary
(August 03, 2014)
NARRATOR:
Nakita natin na hindi natin kayang magpatuloy ng wala
ang Panginoon sa ating buhay kaya’t ang pagsuko sa Dios ng ating buhay ay hindi
sayang… Kahit na nasa mahirap man tayong kalagayan s abuhay kristiyano, mainam
pa rin na magtitiwala tayo sa Diyos dahil Siya ang nakakaalam ng lahat ng
bagay. Sana sa dulang ito ay maging paalaala sa atin na bawat problemang
dumarating sa atin ay may rason at hindi tayo bibigyan ng pagsubok na hindi
natin kaya…Higit sa lahat, hindi tayo pababayaan ng Diyos!
